Kar Küresi

Seni yanıma, tüm dünyayı karşıma almak istiyorum.

Hava soğuktu, rüzgâr acımasız. Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Gün

gelecekti, birileri bu kar küresini eline alıp sallayacaktı. Kar yağıyor sanacaktık oysa altüst

olacaktık... 

Eylül, kışın en soğuk günlerinden birinde kendisini Abant Gölü'nün yakınlarında ormanlık bir

alanın içine kurulmuş Kar Küresi Psikolojik Destek Merkezinde bulduğunda başına

geleceklerden habersizdi. Buraya yalnızca psikolojik destek almak için geldiğini sanan Eylül

kendisini bambaşka bir sona doğru giderken bulacaktı. Önce Merih'le tanışacak, sonra

Merih'te kendisini bulacaktı. 'Biz buradayız,' diyecekti Merih ona, 've bunlar yaşanıyor.' 

Bu hikâye Eylül'ün ve Merih'in altüst olmalarının hikâyesi… Birlikte dibe batmalarının ve

ışıksız kalmalarının hikâyesi... Hiçbir gülümsemesi içten olmayan, gözü hep uzaklarda bir

yerlere dalan, ne olduğunun bilinmezliğinde oradan oraya savrulan, kanatlarını göremediği

için kendisini çirkin sanan tavus kuşlarının hikâyesi. Bu hikâye sizin hikâyeniz, bu satırları siz

yazdınız... Eylül ve Merih'in kış masalının içinde üşümeye hazır mısınız? 

Bu doğan güneş var ya Eylül... İşte o bizim için doğmuyor.

Beyza Alkoç'tan yine duygu yüklü, nefes kesici bir roman. Soluksuz okuyacaksınız.